Hij mag slapen

Ons wondertje mag eindelijk slapen.

Het ging gisteren weer even goed na de injecties. Hij at goed en kwam gisteravond bij me op 't bureau liggen, paar keer onder het bed vandaan, en zelfs vannacht kwam hij naast me op bed liggen.

Ik dacht nog 'nou, zou dit 'm dan gaan worden?', maar ik durfde nog niet blij te zijn. Dus heb mijn emoties geprobeerd 'vlak' te houden.
Om half 5 vannacht moest ik naar 't toilet en de kat kwam meteen achter me aan. Heb 'm wat eten gegeven en hij at het op.
Mooi zo. Weer wat naar binnen gewerkt.
Vanmorgen om half 8 at hij ook nog, maar minder.
Om half 10 wilde hij geen blikvoer meer, haalde zijn neus op. Alleen een paar droge brokjes gingen er nog in.
Ik dacht o, de injecties zijn uitgewerkt en de misselijkheid is terug. Maar goed, voor zijn doen had hij al best veel gegeten en ik besloot geduld te hebben want je kunt 'm ook te vol voeren natuurlijk. Geef het nog niet op!

Ik zag de bui allang hangen natuurlijk, want als die misselijkheid steeds terugkomt eet hij niet. Zo simpel als 't maar kan. Kun je wel elke keer proberen een injectie te geven maar dan blijf je aan de gang.

Dierenarts gebeld met de mededeling dat ik niet meer weet wat ik hiervan denken moet. Assistente zou doorgeven dat ik teruggebeld werd, ze waren allebei druk bezig.

Vanmiddag rond 2 uur was ik uit bed, zat aan de salontafel koffie te drinken, en daar kwam hij aan, mauw mauw. Hoe is het kerel, wat wil je? Een knuffel? Eten? Geen van beide. Vanuit de keuken liep hij weer terug naar zijn plekkie onder het bed.
Tien min. later zelfde verhaal.
Mauw mauw. Het werd me steeds duidelijker. Hij weet niet waar hij het zoeken moet. Nu weet ik het zeker.

Ik keek steeds wel hoé hij onder het bed lag. Als hij nou lekker ontspannen ligt te slapen is het wel even oké. Maar hij zat min of meer rechtop, alle voetjes keurig naast en tegen elkaar, beetje ronde rug en zijn koppie hing een beetje voorover.
Kattenbezitters kennen zo'n houding wel.

Dan is 't niet goed. Dan heeft hij geen rust. Hij zit te zitten omdat hij anders niet weet wat te doen. Zo slapen katten niet. Ja even, maar na een poosje nemen ze toch een meer ontspannen houding aan en gaan ze liggen.

Dierenarts belde terug. E.e.a. verteld zoals hierboven beschreven, en hij beaamde dat het dan toch het beste was om voor euthanasie te kiezen. "We hadden gehoopt dat de kat van de nierspoeling flink op zou knappen, maar dat doet hij blijkbaar niet."

Wanneer of dat ik het zou willen, een dag wachten...
Nee, niks meer wachten. Daarnaast zou ik in het weekend naar een ander moeten en dat vind ik niet fijn.
Nee, oké.

Om kwart voor zes ga ik daarheen, we praten er nog even over, en dan mag het menneke echt gaan slapen.

Ik schiet af en toe vol, maar dat is volgens mij meer van de spanning dan van het feit dat de kat er straks niet meer is.
Want voor hem vind ik het fijn dat hij niet meer hoeft te lijden.

Natuurlijk zal ik hem gaan missen, maar dit is het beste voor hem.

For ever in my heart. Billy 17-7-1999 * 6-7-2012.

Weer thuis

Na 3 dagen nierspoeling kon ik de kat Billy om 18.00 uur weer ophalen. De nodige medicijnen en voer meegekregen en nu moet hij het zelf 'doen'. De spoeling heeft veel afvalstoffen weggehaald. Dat was eenmalig nodig om hem een zo groot mogelijke kans te geven. Alleen met juiste voeding en medicatie was het nog maar de vraag of hetzelfde niveau bereikt kon worden.

Het is niet zo dat dat telkens weer herhaald moet worden, zoals bij mensen. Dat had ik me al voorgenomen ook, want het is voor zo'n beestje een verschrikking en voor de portemonnee ook.

Nee, in feite rek je een leven. En eigenlijk ben ik niet zo van die praktijken, liever wat natuurlijker, op is op, maar ik wilde hem die kans toch geven. Als het de eerstvolgende keer weer minder gaat is het gewoon klaar. Einde oefening. Genoeg gedokterd. Dat zei de d.a. min of meer ook.

Ik was er al op voorbereid dat de kat boos zou zijn en direct onder het bed zou verdwijnen. Maar het tegendeel gebeurde. Hij liep zijn mandje uit, wel wat wankel, ging in de kamer op de grond liggen en hij liet zich maar wat graag knuffelen. Ik probeerde natuurlijk direct of hij wilde eten, want bij de d.a. blijkt hij alleen 's nachts te hebben gegeten, en zowaar, hij at wat. Weer in de kamer heb ik 'm een uur lang geknuffeld. Hij gaf een paar koppies, en was naar mijn idee gewoon dankbaar. Ach, die lieverd.

Hij bleef nog een poosje in de kamer liggen, maar vertrok uiteindelijk toch maar weer naar z'n plekkie onder het bed.
Meteen schiet er dan door me heen 'o jee, het zal toch wel goed zijn hè'. Maar ja, ik moet hem ook even de tijd geven om een beetje in het ritme te komen. Dus maak me nog niet zo druk.

Daarstraks om kwart voor tien kwam hij naar me toe lopen.
Ik zat net achter m'n pc. Mauw mauw. Hij wilde eten.
Jippie! Hij ging zelfs op z'n achterpoten staan en krabbelde ongeduldig met z'n voorpoten tegen de aanrechtkastjes.
Zo zo, die heeft honger!
En hij at goed.
Maar... toch weer onder het bed. Ik vermoed dat het momenteel even zijn 'bijkomplekje' is, daar houd ik het maar op.
't Is nu gewoon afwachten wat er de komende tijd zal gebeuren.
Over 2 tot 4 weken, gaan we weer bloed prikken en dan weten we meer over de waarden en hoe hij het 'doet'.
Voorlopig zijn we blij dat hij weer thuis is, zowel de kat als ik.