Hij mag slapen

Ons wondertje mag eindelijk slapen.

Het ging gisteren weer even goed na de injecties. Hij at goed en kwam gisteravond bij me op 't bureau liggen, paar keer onder het bed vandaan, en zelfs vannacht kwam hij naast me op bed liggen.

Ik dacht nog 'nou, zou dit 'm dan gaan worden?', maar ik durfde nog niet blij te zijn. Dus heb mijn emoties geprobeerd 'vlak' te houden.
Om half 5 vannacht moest ik naar 't toilet en de kat kwam meteen achter me aan. Heb 'm wat eten gegeven en hij at het op.
Mooi zo. Weer wat naar binnen gewerkt.
Vanmorgen om half 8 at hij ook nog, maar minder.
Om half 10 wilde hij geen blikvoer meer, haalde zijn neus op. Alleen een paar droge brokjes gingen er nog in.
Ik dacht o, de injecties zijn uitgewerkt en de misselijkheid is terug. Maar goed, voor zijn doen had hij al best veel gegeten en ik besloot geduld te hebben want je kunt 'm ook te vol voeren natuurlijk. Geef het nog niet op!

Ik zag de bui allang hangen natuurlijk, want als die misselijkheid steeds terugkomt eet hij niet. Zo simpel als 't maar kan. Kun je wel elke keer proberen een injectie te geven maar dan blijf je aan de gang.

Dierenarts gebeld met de mededeling dat ik niet meer weet wat ik hiervan denken moet. Assistente zou doorgeven dat ik teruggebeld werd, ze waren allebei druk bezig.

Vanmiddag rond 2 uur was ik uit bed, zat aan de salontafel koffie te drinken, en daar kwam hij aan, mauw mauw. Hoe is het kerel, wat wil je? Een knuffel? Eten? Geen van beide. Vanuit de keuken liep hij weer terug naar zijn plekkie onder het bed.
Tien min. later zelfde verhaal.
Mauw mauw. Het werd me steeds duidelijker. Hij weet niet waar hij het zoeken moet. Nu weet ik het zeker.

Ik keek steeds wel hoé hij onder het bed lag. Als hij nou lekker ontspannen ligt te slapen is het wel even oké. Maar hij zat min of meer rechtop, alle voetjes keurig naast en tegen elkaar, beetje ronde rug en zijn koppie hing een beetje voorover.
Kattenbezitters kennen zo'n houding wel.

Dan is 't niet goed. Dan heeft hij geen rust. Hij zit te zitten omdat hij anders niet weet wat te doen. Zo slapen katten niet. Ja even, maar na een poosje nemen ze toch een meer ontspannen houding aan en gaan ze liggen.

Dierenarts belde terug. E.e.a. verteld zoals hierboven beschreven, en hij beaamde dat het dan toch het beste was om voor euthanasie te kiezen. "We hadden gehoopt dat de kat van de nierspoeling flink op zou knappen, maar dat doet hij blijkbaar niet."

Wanneer of dat ik het zou willen, een dag wachten...
Nee, niks meer wachten. Daarnaast zou ik in het weekend naar een ander moeten en dat vind ik niet fijn.
Nee, oké.

Om kwart voor zes ga ik daarheen, we praten er nog even over, en dan mag het menneke echt gaan slapen.

Ik schiet af en toe vol, maar dat is volgens mij meer van de spanning dan van het feit dat de kat er straks niet meer is.
Want voor hem vind ik het fijn dat hij niet meer hoeft te lijden.

Natuurlijk zal ik hem gaan missen, maar dit is het beste voor hem.

For ever in my heart. Billy 17-7-1999 * 6-7-2012.

Weer thuis

Na 3 dagen nierspoeling kon ik de kat Billy om 18.00 uur weer ophalen. De nodige medicijnen en voer meegekregen en nu moet hij het zelf 'doen'. De spoeling heeft veel afvalstoffen weggehaald. Dat was eenmalig nodig om hem een zo groot mogelijke kans te geven. Alleen met juiste voeding en medicatie was het nog maar de vraag of hetzelfde niveau bereikt kon worden.

Het is niet zo dat dat telkens weer herhaald moet worden, zoals bij mensen. Dat had ik me al voorgenomen ook, want het is voor zo'n beestje een verschrikking en voor de portemonnee ook.

Nee, in feite rek je een leven. En eigenlijk ben ik niet zo van die praktijken, liever wat natuurlijker, op is op, maar ik wilde hem die kans toch geven. Als het de eerstvolgende keer weer minder gaat is het gewoon klaar. Einde oefening. Genoeg gedokterd. Dat zei de d.a. min of meer ook.

Ik was er al op voorbereid dat de kat boos zou zijn en direct onder het bed zou verdwijnen. Maar het tegendeel gebeurde. Hij liep zijn mandje uit, wel wat wankel, ging in de kamer op de grond liggen en hij liet zich maar wat graag knuffelen. Ik probeerde natuurlijk direct of hij wilde eten, want bij de d.a. blijkt hij alleen 's nachts te hebben gegeten, en zowaar, hij at wat. Weer in de kamer heb ik 'm een uur lang geknuffeld. Hij gaf een paar koppies, en was naar mijn idee gewoon dankbaar. Ach, die lieverd.

Hij bleef nog een poosje in de kamer liggen, maar vertrok uiteindelijk toch maar weer naar z'n plekkie onder het bed.
Meteen schiet er dan door me heen 'o jee, het zal toch wel goed zijn hè'. Maar ja, ik moet hem ook even de tijd geven om een beetje in het ritme te komen. Dus maak me nog niet zo druk.

Daarstraks om kwart voor tien kwam hij naar me toe lopen.
Ik zat net achter m'n pc. Mauw mauw. Hij wilde eten.
Jippie! Hij ging zelfs op z'n achterpoten staan en krabbelde ongeduldig met z'n voorpoten tegen de aanrechtkastjes.
Zo zo, die heeft honger!
En hij at goed.
Maar... toch weer onder het bed. Ik vermoed dat het momenteel even zijn 'bijkomplekje' is, daar houd ik het maar op.
't Is nu gewoon afwachten wat er de komende tijd zal gebeuren.
Over 2 tot 4 weken, gaan we weer bloed prikken en dan weten we meer over de waarden en hoe hij het 'doet'.
Voorlopig zijn we blij dat hij weer thuis is, zowel de kat als ik.

Diagnose

Zoals gezegd, vandaag weer naar de dierenarts geweest.
Het gebit van de kat Billy zag er redelijk uit en kon nooit de reden zijn dat hij niet meer wilde eten, volgens de d.a. Dus er is bloed afgenomen om te kijken of er iets anders speelt. Nieren, lever, hart, suiker, weet ik al niet wat, is naar gekeken.
En terwijl we stonden te praten, ben daar een uur geweest, kwam er al een uitslag tevoorschijn. Hij blijkt nierpatiënt te zijn.
De waarden waren 6x hoger dan normaal.
Er werd ook een lichte hartruis geconstateerd, maar dat kan tijdelijk zijn. Hoort bij het beeld van de situatie nu. Lichtelijk uitgedroogd, sloom, maar houden we/ze in de gaten.
Hij heeft meteen een infuus met vocht toegediend, dat zou al helpen dat de kat zich beter gaat voelen en weer wil eten.

De puzzelstukjes vallen eindelijk inelkaar. Hij viel langzaam af het afgelopen jaar en zijn slechte gebit is een gevolg van slecht werkende nieren.
Het is nog net niet dramatisch maar er moet wel wat aan gedaan worden.
De d.a. stelde voor de kat 3 dagen op te nemen voor een nierspoeling.
Nou dat moet dan maar.
Ook al is het een super angstig katje, wat nodig is, is nodig. Hij krijgt dan iig valium om rustig te blijven. Dat heb ik er echt ingehamerd.
Maandagavond kan ik 'm brengen, zodat hij di wo do aan het infuus kan.

Dan na een maand nog een keer bloed prikken om te kijken of e.e.a. heeft geholpen. Hij moet uiteraard op nierdieet en krijgt niermedicatie.
Daarmee ben ik al bekend bij mijn andere kat, dat scheelt.
Na die maand heeft de d.a. ook een beeld van de levensverwachting van de kat.
Hij kan dan pas goed zeggen hoe het ervoor staat.

Nou, hè hè, het was dus helemaal niet zijn gebit. Dat is een secundair probleem. Wanneer het later wat beter met hem gaat, heb je goed kans dat zijn gebit ook weer beter wordt, want er wordt dan minder tandsteen aangemaakt, wat voor ontstekingen zorgt. Zo zou hij nog jaren mee kunnen.

Blij dat we het nu weten, maar voor de derde keer heb ik toch weer afscheid genomen wat niet nodig bleek. Weer heb ik voor Jan Lul de halve nacht jankend doorgebracht.

Ja, ook zoiets: ik kwam de spreekkamer binnen en het eerste wat de d.a. vroeg was "hoe gaat het met u?" Schoot ik wéér vol. "Dat had u nou nét niet moeten zeggen." Hahahaha, het was goed bedoeld van die man. "Ja sorry hoor, ik schiet de halve nacht al vol en dacht het hier droog te houden".

Het vochtinfuus heeft overigens direct zijn werk gedaan, want bij thuiskomst vloog de kat op z'n bakje voer af en begon als een idioot te vreten.
Dat is dus al stap één, want het was wel zaak dat de kat dit weekend wél zou eten. Heb nog gevraagd wie er dit weekend dienst hadden, voor het ergste geval.
Maar zoals het er nu uitziet, gaat dat wel meevallen.

Fijn weekend!

Ons wondertje

Vandaag weer naar de dierenarts geweest.
Mijn kat Billy vertoonde zo'n sloom gedrag afgelopen dagen, ging niet meer naar buiten, bleef zelfs op de stoel liggen terwijl het flink onweerde. Dat interesseerde hem niks meer. Heel opvallend want als het 20km verderop onweerde, tijgerde hij al onder het bed. Ik dacht, da's niet goed.

Dus gistermiddag gebeld met de vraag hoe serieus ik dit moet nemen en we besloten te kijken of de afspraak voor het maken van een foto van zijn onderkaak naar voren kon worden geschoven. Stond gepland op 21 juni. Als die botstructuur erg aangetast zou zijn, zouden we pas kunnen inschatten hoeveel pijn hij heeft.
Het hele weekend ben ik huilend opgestaan en was al bezig met afscheid nemen.

Maar het vreemde was dat de kat gisteravond weer leek op te knappen, hij ging weer naar buiten, niet alleen om op het hekje te zitten, maar om een paar uur de hort op te gaan.
Duhhh! Dat weet ik niet hoor, opleving?

Vandaag werd ik teruggebeld en ik kon gelukkig vanmiddag terecht. Zijn gebit is gereinigd en er zijn foto's gemaakt.
Hij heeft een zwak en slecht gebit. Als ze het maar even aanraakten begon het al te bloeden. Dus dat was nodig.
Maar wat blijkt uit de foto's? De botstructuur was niet verslechterd, maar zelfs verbeterd!
Ongelofelijk gewoon! Zelfs de dierenartsen staan versteld.

Vorig jaar augustus is geconstateerd uit 3 biopten dat er een hardnekkige vorm van botkanker in z'n kaak zit en dat is een zeer pijnlijke vorm van kanker.
In januari dit jaar ben ik nog voor controle teruggeweest en toen bleek zijn gebit er onverwacht goed uit te zien. De dierenarts uitte nog: "Ik wil natuurlijk niet gaan twijfelen aan de uitslagen van de professor, maar je zou bijna zeggen dat er niks zit".
Hij was dus al een klein wondertje. Maar toen 'deed' hij het zo goed, dat een foto nemen nog niet nodig was.
Tot afgelopen week dan. Toen dacht ik nog, nu zal het misschien zover zijn dat het echt heel slecht wordt.

De dierenarts die de kat vrijdag zag, had hem nog niet eerder gezien. Er zijn daar 3 artsen in de praktijk. En hij deed de uitspraak "Elke maand dat hij er nog is, mag je blij zijn. De kat heeft al een loopje genomen met de tijd". En vandaag zei hij nog "Als de foto's slechter aangeven, moet je toch echt aan een afscheid gaan denken".

Nah... vanmiddag op de bank schoot er nog even door me heen dat het wel eens net zo zou kunnen gaan als in januari. Ons wondertje. Maar ik duwde die gedachte weg om voorbereid te zijn op het ergste.

Continu was ik bezig met relativeren. Probeerde de 'gewone' dingen van de dag te doen. Ik had er moeite mee, want de rode draad was toch het afscheid.
Zó raar nu. Ik ben natuurlijk heel blij, maar moet wel even flink omschakelen. Dat heen en weer slingeren van emoties hakt er best in.

Al met al blijkt de kat dus tóch veel last te hebben gehad van z'n gebit. Wat de dierenarts niet dacht. Daarvoor heb ik een pasta meegekregen die ontsmet en een beschermlaagje over z'n gebit moet leggen, die ik 1x per week achterop z'n kiezen mag spuiten. De dierenarts heeft dat vanmiddag voorgedaan toen de kat nog amper uit narcose was. Ik zei, da's gemeen, zo makkelijk als het nu gaat, thuis gaat dat altijd héél anders...

Op dit moment, inmiddels al 6 uur lang, ligt meneer nog altijd onder het bed, uit angst dat ik 'm weer oppak om hem in dat afgrijselijke vervoersmandje te proppen.
Hij háát dat ding. Hij zit dan altijd te trillen en te hijgen met ogen als schoteltjes. Dus 't is niet zo gek dat hij het vertrouwen even kwijt is.

Morgen weer een nieuwe dag, dan kunnen we weer normaal opstaan.
Gelukkig!