Eureka!

En toen kwam ik erachter waar alle afbeeldingen staan van mijn blog en testblogs...
Vroeg me al af waar dat allemaal bleef. Mudje vol!
Op Google+ pagina met muis over Startpagina (huisje), Foto's.
Heb vandaag dus opruimdag gehad.

Fijn weekend!

Vreemde taal...

Een verkorte en bewerkte weergave uit de
Esperanto-grammatica Tra La Labirinto van Faulhaber

"... het meervoud van slot dat is sloten, maar toch is het meervoud van pot geenszins poten.
Evenzo zegt men: één vat en twee vaten, maar nooit zal men zeggen:
één kat en twee katen."

Wie gisteren ging vliegen, zegt heden ik vloog. Dus zegt u misschien ook van wiegen ik woog?
Nee, pardon. Want ik woog is afkomstig van wegen. Maar...
is nu ik voog een vervoeging van vegen?

En dan vervoegt men het woord zoeken als ik zocht, en dus hoort bij vloeken misschien ook ik vlocht?
Alweer mis, want dit is afkomstig van vlechten, maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.

Bij roepen hoort: riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep;
en evenmin hoort er bij slopen sliep, want dit is afkomstig van 't schone woord slapen.
Maar zet nu weer niet ik riep bij 't woord rapen, want dat komt van roepen;
en u ziet terstond, zo draaien we vrolijk in een cirkeltje rond.

Van raden komt ried, maar van baden geen bied. Dit komt van bieden (ik hoop dat u het ziet).
Daarvoor gebruikt u bood, maar voor wieden geen wood. U ziet de verwarring is akelig groot!

Nog talloze voorbeelden kan ik u geven, want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven!
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken, maar niet van:
wij hinken, we hebben gehonken!
Het is: ik eet en ik at, maar niet: ik weet en ik wat, maar ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten vergist!
Dat is een vergissing! Ja, moeilijk is't!

Het volgend geval is bijna te bont. Bij slaan hoort ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort ik ging, niet ik gong of ik gond. Bij staan niet ik stoeg of ik sting, maar ik stond!

Zo kan ik wel doorgaan tot volgende week, maar dierbare lezer, ik maak u van streek,
met al deze onzin, die toch gewis...
puur Nederlands van oorsprong is!

Het valt naar beneden en het is...

Had ik al verteld dat ik een week of zes geleden een jonge merel heb gered?
Jaaa ja. Dat ging zo:
Op mijn terras, onder de dakplatanen, zat ik op m'n hurken een plantje te verpotten.
Ineens, een meter naast me... poeff. Ik kijk, ligt een bruine vogel. Agossie.
Waar komt die dan ineens vandaan? Zielepoot. Ik pakte 'm voorzichtig op en hij ging rechtop zitten en bleef zitten. Ik moest 'm wel pakken, anders zou hij ten prooi gevallen zijn aan de klauwen van mijn lieflijke kat. En dan ben je verder van huis.

Daar stond ik dan, met een vogel in mijn handen.
Ja... en nu?
Dan zet ik 'm even aan de andere kant van 't huis buiten neer bij de struiken (kat vlug weer naar binnen geloodsd) en dan kijk ik vanachter het raam wat er gebeurt. Misschien moet hij even bijkomen en valt het wel mee. Maar hij bleef zitten waar ie zat en verroerde niet. Hij kon niet vliegen.

Toch maar even de dierenambulance gebeld met de vraag wat te doen en hoe ernstig het kan zijn. Hij had tenslotte een flinke smak gemaakt.
Ze wilden hem wel komen halen, maar dan moest ik 'm alvast in een doosje doen, zodat zij niet voor niets uitrukten. Nee, dat komt wel goed, ik kan 'm zo pakken.
Ze zouden hem dan in de opvang verder laten aansterken.

Dus... mooi doosje gezocht en weer naar buiten -een heel gefrummel bij de deur om vooral de kat maar binnen te houden- en ik greep naar het diertje, hup hup hij hupte steeds verder. Hij hupte zowaar de struiken in. Néé hè. Zal toch niet, dat de dierenambulance voor joker komt. Oh, dat zal me niet gebeuren toch.
Zijn van die lage gemeentestruiken. Dan zelf ook de struiken maar in en ja hoor, ik had 'm te pakken. Vlug in het doosje gezet en wachten maar.

De dierenambulance kwam aanrijden en ik overhandigde het doosje met de vogel.
Ik vroeg wat voor vogel het was, ik dacht een merel, maar wist het niet zeker.
Het was inderdaad een jonge merel. En... zei de man die me te woord stond, jonge merels die uit het nest komen leven de eerste twee weken nog op de grond en dan leren ze pas vliegen. En daar is het nu de tijd voor.
O, dat wist ik niet. Dus het zou kunnen betekenen dat het beestje niets mankeert?
Dat zou heel goed kunnen zei de man, maar we brengen hem liever naar de opvang want het nadeel van op de grond leven is... je raadt het al, de vele katten waaraan ze vaak ten prooi vallen.

Oeps, oké, maar hoe komt dat beestje dan naar beneden vallen... vanaf een hoger gelegen balkon? En hoe komt ie daar dan? Raar. Heel raar. Hij viel loodrecht naar benden.
Het bleef een raadsel. Maar wel beter dat hij in de opvang werd geplaatst, dan konden ze 'm goed in de gaten houden.

Ik was gerust, had tenslotte toch een merel gered. Maakte me wel zorgen over eventuele ouders die het diertje zouden missen. Akelig, niet meer aan denken.

Toevallig had ik het er vanavond met mijn moeder nog over, wat een raadsel het was dat die merel toen ineens naar beneden kwam. Zomaar uit het niets.

~ ~

Maar dan... vanavond, rond een uur of negen...
Ik zit achter m'n pc, had de deur naar het terras een stukje open staan, en ik hoorde poeff.
Nee hè, wat sodemieteren de bovenburen nóu weer naar beneden. (Je wilt niet weten wat ik hier zoal op het terras vind; er zitten tenslotte nog vier woonlagen boven mij.)
Ik sta op en ga kijken.

Wat zie ik?! Een merel! Ligt doodstil op de grond (dacht gelijk aan die vorige keer) en heb 'm opgepakt.
't Is toch niet te geloven, de tweede keer al.
Maar dit beestje gaf niet zoveel sjoege om zich om te draaien en overeind te komen. Hij voelde wel warm aan.

Daar stond ik dan weer, met een merel in mijn handen.

Ik besloot hem voorzichtig in een keukenpapiertje te leggen met een ruim plastic zakje eromheen.
Had geen doosje meer, die is tenslotte de eerste keer al opgebruikt.

Pfff, dierenambulance weer gebeld en verteld dat een merel naar beneden kwam vallen en dat ie warm aanvoelde. Ze rukten weer uit.
Intussen bleef ik maar kijken of er enig leven in het beestje kwam...
Hij lag nog net zo.
Ai... dat zou wel eens niet goed kunnen zijn. Maar ja, je weet het niet hè.

Daar kwam de auto aanrijden om 21:25. De heren stapten uit en ik nam ze mee naar binnen alwaar het vogeltje lag. Weer verteld hoe en wat, en dat deze er beroerder aan toe is dan het eerste geval. Die ging tenminste nog rechtop zitten.
De man inspecteerde en stelde vast dat ie dood was.
Agossie...

Het was al wel een dermate volwassen merel die al goed kon vliegen, vertelde hij.
Ik vind het allemaal maar raar hoor. Ze vallen hier bij bosjes uit de lucht.
Kom nou 's mee naar het terras en verklaar mij waar die beestjes dan vandaan moeten zijn gekomen.
De vorige keer viel hij hier, en deze keer viel hij daar.
Tja, ze wisten het ook niet.
Tot die ene zei: óf hij is tegen het raam daarboven gevlogen. Dat lijkt het meest waarschijnlijke.

Weer terug naar binnen naar de merel, hij pakte 'm weer op en constateerde dat zijn koppie toch wel erg soepel aan het lijfje bungelde. Hij kon zo gauw geen breuk voelen, maar kijk maar zei hij, de rest is al stijf geworden (ook snel, binnen een half uur) en de kop hangt erbij. Hij is tegen een raam gevlogen en heeft z'n nek gebroken. Hij voelde wel nog iets warm aan zei hij.
Ik was blij dat hij dat bevestigde; dat ik niet voor Jan met de korte achternaam had gebeld.
Hij opende z'n snavel nog en vertelde dat dat zo gaat als ie het loodje legt, hij wordt stijf en gaat 'leeglopen'. In z'n bekkie zat wat vocht.

Wel jammer van het beestje, maar zei hij, hij heeft een snelle dood gehad en heeft niet hoeven lijden. Nou, da's dan nog enigszins een geruststelling. Ik vind dat altijd zo zielig hè.

Maar sorry dat jullie dan toch voor niks hebben gereden.
Nee, dat was niet erg, want het had ook gekund dat we 'm nog konden redden, dat kunt u niet zien mevrouw.
Oh, gelukkig. Ik wist niet wat ik moest doen, en het beestje zo aan z'n lot overlaten, kan ik niet.
Nee mevrouw, dat doet u goed, altijd bellen!

Ook dat was een geruststelling.

De merel is dood, daar kunnen we niets meer aan veranderen. Deze keer heb ik 'm niet kunnen redden helaas. Nu weet ik in elk geval hóe het komt dat ze hier neevallen. Niet dat ik dáár nou zo blij mee ben, maar het is niet anders.

Als je het roken beu bent...

... en je het maar niet kunt laten, probeer dan de minder ongezonde vervanger: de elektrische sigaret.
Een goed alternatief waarmee je alleen -indien gewenst- de nicotine nog binnen krijgt.
Alle ziekmakende stoffen van de tabak zijn niet aanwezig. Dus geen teer, geen koolmonoxide, geen ammoniak, enz.
Maar wel heerlijk genieten en nog met een lekker smaakje ook. Chocola, koffie, fruit, mint, tiramisu, caramel, amaretto, verzin het maar. Het is net snoepen zo lekker.

Al wat de dampvloeistof bevat is: Propyleen Glycol, smaakstof en -indien gewenst- nicotine. Het voelt als roken en is veel lekkerder. Geen stank meer en geen mee-rokers meer.
Lekker op je gemak "dampen".

Wil je meer weten, kijk op het dampforum waar je alle informatie vindt. Je leest de ervaringen van de mensen, informatie over nieuwe producten, waar je het kunt kopen bij door het forum gescreende winkels.
Het forum groeit met de dag, want steeds meer mensen willen blijkbaar een alternatief voor de sigaret. En die is er. De e-sigaret. Het is nog nooit zo makkelijk geweest om de brandpeuken links te laten liggen.

Ik heb altijd gezegd "ik stop niet met roken" - "ze mogen me alles afnemen behalve m'n peukie", maar dit is zo'n goed alternatief dat ik vanzelf met de sigaretten gestopt ben. Heb er geen behoefte meer aan. Het is nu bijna 8 maanden geleden dat ik voor het laatst gerookt heb.

Een toverstokje? Je zou het bijna zeggen. Want als ik het kan, kan iedereen het.

A simple hug

There's something in a simple hug that always warms the heart.

It welcomes us back home and makes it easier to part.

A hug's a way to share the joy and sad times we go through,

or just a way for friends to say hey I like you 'cause you're you.

Hugs are meant for anyone for whom we really care,

from grandma to your neighbor, or a cuddly teddy bear.

A hug is an amazing thing, it's just the perfect way

to show the love we're feeling but can't find the words to say.

It's funny how a little hug makes everyone feel good.

In every place and language, it's always understood.

Hugs don't need new equipment, special batteries or parts.

Just open up your arms and open up your hearts.

· · ·

En weer verder klungelen

Zoeken en nog 's zoeken. Waarom werkt mijn blog niet naar behoren? Waarom krijg ik e.e.a. niet voor elkaar en lukt het bij een ander wel? Misschien ligt het aan mijn browser?

Ik gebruik al sinds jaar en dag IE, maar wilde toch 's kijken hoe mijn blog onder Chrome draait.
Nou, stukken beter kan ik je vertellen en hij is nog sneller ook.

Eigenlijk ben ik nooit een voorstander geweest van het switchen naar een andere browser, omdat naar mijn mening alles goed moet werken in welke browser ook!
Maar soms blijf ik wel te lang hangen in het oude vertrouwde, dat geef ik toe.

Welnu, tot mijn ontsteltenis zag ik op mijn blog -onder Chrome- ineens grijze schaduwranden om de afbeeldingen heen. Baaaalen! Dat moet niet. Staat lelijk, want de bedoeling was alles geïntegreerd in de achtergrond te maken.

Zoeken, zoeken, hulp vragen...
En uiteindelijk zijn we erachter dat die schaduwranden met name in het Sjabloon Simple voorkomen.
Anneke heeft nog een oplossing gevonden in de helpsectie, en ik kon kiezen tussen óf een nieuw sjabloon gebruiken óf de oplossing HTML bewerken toepassen.

Dat laatste heb ik gedaan, et voilá, het heeft gewerkt. De schaduwranden zijn nu weg.

Ik ga Chrome nog verder ontdekken, want het is toch best een fijne browser.
Dat ik dat ooit nog 's zou zeggen, na altijd krampachtig vastgehouden te hebben aan IE...

Met dank aan Anneke, en aan Janet die me weer aan 't bloggen heeft gekregen, en me door de eerste strubbelingen van het maken van een blog heeft geholpen.

Je ziet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Poosje geleden

Het is alweer een poosje geleden dat ik me met mijn blog bezighield. Nu wilde ik er toch weer aandacht aan besteden.
Het lukte me maar niet om een tekst in het vak te schrijven, want ik zag geen cursor. Dan maar even proberen een afbeelding te plaatsen. En dan lukt het ineens wel. Maar ook niet zonder slag of stoot, want met de muis kan ik niet klikken in een stukje tekst van regel 1 bijvoorbeeld. Dat kan alleen met het toetsenbord. Ik vind het maar raar allemaal.

Inmiddels is het me wel gelukt om volgers zichtbaar op mijn blog te krijgen, maar vraag me niet meer hoe.

~~~~

Ik vertelde al over het overlijden van mijn trouwe kater, die we heel erg missen natuurlijk. 'We', want de poes die als enige achterblijft is het er nog steeds niet mee eens dat haar kameraadje niet terugkomt. Ondanks dat zij best een einzelgangertje leek te zijn -bemoeide zich niet al te veel met de andere katten- mist ze hem meer dan ik had gedacht. Blijkbaar was het 'aanwezig zijn' van haar maatje al genoeg.
En aanwezig wás ie!
Ik moet zeggen dat het heel stil is geworden in huis. Hij was altijd aan 't mauwen en bedelen. Ieder uur hoorde ik hem wel. Hij maakte me 's morgens wakker, stak al walsend het dekbed -en mij- wel tien keer over, om er toch maar zeker van te zijn dat ie zijn bakje voer wel kreeg.

Als ik aan de koffie zat, mauwen. Opstaan, want ik wil eten. Dat ging zo'n beetje de hele dag door. Ach, de lieverd, dat was nog het enige wat hij te doen had op z'n leeftijd. En dan kon hij altijd vreselijk druk zijn met het bedekken van z'n keutels die inmiddels al naast de bak lagen. De helft van het grit eruit natuurlijk. Mikken was z'n sterkste kant ook niet meer. Daar was ik wel vier keer per dag druk mee, om de boel weer op orde te krijgen. Daarnaast was ik elke dag bezig met pilletjes tot poeder malen en door z'n eten roeren. Af en toe -als meneer meewerkte- kreeg ie dan z'n pufje...
Ach, de schat, wat was hij duidelijk aanwezig.

Dat missen we. Nog steeds ja. En 't is alweer ruim 3 maanden geleden. Ikzelf kan het plaatsen, want hij werd echt oud. Met de dag zag ik 'm ouder worden. En ik weet waar hij is, in de hemel. Maar dat kan ik mijn lieve zwarte poes maar niet duidelijk krijgen. Dat vind ik het beroerdste nog.

Ook daar komt ze ooit wel overheen. Hoop ik. Het is er voor haar niet leuker op geworden. Altijd katten om zich heen gewend en nu alleen. Dat is natuurlijk ook heel vreemd voor haar. Soms is ze boos. Dan mag ik haar niet aaien of troosten. En dan zeg ik: dat mag hoor, jij mag boos zijn, dat kan ik me goed voorstellen. Maar terughalen kan ik haar maatje niet. Was 't maar waar.

Vandaar toch even een kaarsje.