Diagnose

Zoals gezegd, vandaag weer naar de dierenarts geweest.
Het gebit van de kat Billy zag er redelijk uit en kon nooit de reden zijn dat hij niet meer wilde eten, volgens de d.a. Dus er is bloed afgenomen om te kijken of er iets anders speelt. Nieren, lever, hart, suiker, weet ik al niet wat, is naar gekeken.
En terwijl we stonden te praten, ben daar een uur geweest, kwam er al een uitslag tevoorschijn. Hij blijkt nierpatiënt te zijn.
De waarden waren 6x hoger dan normaal.
Er werd ook een lichte hartruis geconstateerd, maar dat kan tijdelijk zijn. Hoort bij het beeld van de situatie nu. Lichtelijk uitgedroogd, sloom, maar houden we/ze in de gaten.
Hij heeft meteen een infuus met vocht toegediend, dat zou al helpen dat de kat zich beter gaat voelen en weer wil eten.

De puzzelstukjes vallen eindelijk inelkaar. Hij viel langzaam af het afgelopen jaar en zijn slechte gebit is een gevolg van slecht werkende nieren.
Het is nog net niet dramatisch maar er moet wel wat aan gedaan worden.
De d.a. stelde voor de kat 3 dagen op te nemen voor een nierspoeling.
Nou dat moet dan maar.
Ook al is het een super angstig katje, wat nodig is, is nodig. Hij krijgt dan iig valium om rustig te blijven. Dat heb ik er echt ingehamerd.
Maandagavond kan ik 'm brengen, zodat hij di wo do aan het infuus kan.

Dan na een maand nog een keer bloed prikken om te kijken of e.e.a. heeft geholpen. Hij moet uiteraard op nierdieet en krijgt niermedicatie.
Daarmee ben ik al bekend bij mijn andere kat, dat scheelt.
Na die maand heeft de d.a. ook een beeld van de levensverwachting van de kat.
Hij kan dan pas goed zeggen hoe het ervoor staat.

Nou, hè hè, het was dus helemaal niet zijn gebit. Dat is een secundair probleem. Wanneer het later wat beter met hem gaat, heb je goed kans dat zijn gebit ook weer beter wordt, want er wordt dan minder tandsteen aangemaakt, wat voor ontstekingen zorgt. Zo zou hij nog jaren mee kunnen.

Blij dat we het nu weten, maar voor de derde keer heb ik toch weer afscheid genomen wat niet nodig bleek. Weer heb ik voor Jan Lul de halve nacht jankend doorgebracht.

Ja, ook zoiets: ik kwam de spreekkamer binnen en het eerste wat de d.a. vroeg was "hoe gaat het met u?" Schoot ik wéér vol. "Dat had u nou nét niet moeten zeggen." Hahahaha, het was goed bedoeld van die man. "Ja sorry hoor, ik schiet de halve nacht al vol en dacht het hier droog te houden".

Het vochtinfuus heeft overigens direct zijn werk gedaan, want bij thuiskomst vloog de kat op z'n bakje voer af en begon als een idioot te vreten.
Dat is dus al stap één, want het was wel zaak dat de kat dit weekend wél zou eten. Heb nog gevraagd wie er dit weekend dienst hadden, voor het ergste geval.
Maar zoals het er nu uitziet, gaat dat wel meevallen.

Fijn weekend!

Ons wondertje

Vandaag weer naar de dierenarts geweest.
Mijn kat Billy vertoonde zo'n sloom gedrag afgelopen dagen, ging niet meer naar buiten, bleef zelfs op de stoel liggen terwijl het flink onweerde. Dat interesseerde hem niks meer. Heel opvallend want als het 20km verderop onweerde, tijgerde hij al onder het bed. Ik dacht, da's niet goed.

Dus gistermiddag gebeld met de vraag hoe serieus ik dit moet nemen en we besloten te kijken of de afspraak voor het maken van een foto van zijn onderkaak naar voren kon worden geschoven. Stond gepland op 21 juni. Als die botstructuur erg aangetast zou zijn, zouden we pas kunnen inschatten hoeveel pijn hij heeft.
Het hele weekend ben ik huilend opgestaan en was al bezig met afscheid nemen.

Maar het vreemde was dat de kat gisteravond weer leek op te knappen, hij ging weer naar buiten, niet alleen om op het hekje te zitten, maar om een paar uur de hort op te gaan.
Duhhh! Dat weet ik niet hoor, opleving?

Vandaag werd ik teruggebeld en ik kon gelukkig vanmiddag terecht. Zijn gebit is gereinigd en er zijn foto's gemaakt.
Hij heeft een zwak en slecht gebit. Als ze het maar even aanraakten begon het al te bloeden. Dus dat was nodig.
Maar wat blijkt uit de foto's? De botstructuur was niet verslechterd, maar zelfs verbeterd!
Ongelofelijk gewoon! Zelfs de dierenartsen staan versteld.

Vorig jaar augustus is geconstateerd uit 3 biopten dat er een hardnekkige vorm van botkanker in z'n kaak zit en dat is een zeer pijnlijke vorm van kanker.
In januari dit jaar ben ik nog voor controle teruggeweest en toen bleek zijn gebit er onverwacht goed uit te zien. De dierenarts uitte nog: "Ik wil natuurlijk niet gaan twijfelen aan de uitslagen van de professor, maar je zou bijna zeggen dat er niks zit".
Hij was dus al een klein wondertje. Maar toen 'deed' hij het zo goed, dat een foto nemen nog niet nodig was.
Tot afgelopen week dan. Toen dacht ik nog, nu zal het misschien zover zijn dat het echt heel slecht wordt.

De dierenarts die de kat vrijdag zag, had hem nog niet eerder gezien. Er zijn daar 3 artsen in de praktijk. En hij deed de uitspraak "Elke maand dat hij er nog is, mag je blij zijn. De kat heeft al een loopje genomen met de tijd". En vandaag zei hij nog "Als de foto's slechter aangeven, moet je toch echt aan een afscheid gaan denken".

Nah... vanmiddag op de bank schoot er nog even door me heen dat het wel eens net zo zou kunnen gaan als in januari. Ons wondertje. Maar ik duwde die gedachte weg om voorbereid te zijn op het ergste.

Continu was ik bezig met relativeren. Probeerde de 'gewone' dingen van de dag te doen. Ik had er moeite mee, want de rode draad was toch het afscheid.
Zó raar nu. Ik ben natuurlijk heel blij, maar moet wel even flink omschakelen. Dat heen en weer slingeren van emoties hakt er best in.

Al met al blijkt de kat dus tóch veel last te hebben gehad van z'n gebit. Wat de dierenarts niet dacht. Daarvoor heb ik een pasta meegekregen die ontsmet en een beschermlaagje over z'n gebit moet leggen, die ik 1x per week achterop z'n kiezen mag spuiten. De dierenarts heeft dat vanmiddag voorgedaan toen de kat nog amper uit narcose was. Ik zei, da's gemeen, zo makkelijk als het nu gaat, thuis gaat dat altijd héél anders...

Op dit moment, inmiddels al 6 uur lang, ligt meneer nog altijd onder het bed, uit angst dat ik 'm weer oppak om hem in dat afgrijselijke vervoersmandje te proppen.
Hij háát dat ding. Hij zit dan altijd te trillen en te hijgen met ogen als schoteltjes. Dus 't is niet zo gek dat hij het vertrouwen even kwijt is.

Morgen weer een nieuwe dag, dan kunnen we weer normaal opstaan.
Gelukkig!