Zijn taak zit er op

Vandaag had mijn kat Timo een kans om verder te herstellen van z'n tia, maar het werd er niet beter op.
Hij liep wel vaker wat rechter, maar telkens als hij van het punt waar hij was weer verder wilde, ging hij weer linksom rondjes draaien. Zag nog steeds niks, hoorde nog steeds niks...
Ging vaak onder het bed liggen, waar hij nooit lag. Spinde haast niet meer als ik 'm aaide. Het leek ook net alsof hij niet zo warm meer aanvoelde, of ik moet het me verbeelden, maar ik zag als het ware het leven uit hem wegtrekken. Nee, dit was geen leven voor hem.

Als ik goed naar de kat en z'n karakter kijk, was hij altijd een gezelschapsdier. Hij kon slecht alleen zijn. Was een allemansvriendje en begaf zich zelfs tussen de 20 zwerfkatten die achter mijn vorige flat liepen. Iemand gaf ze altijd eten en dat vond meneer ook wel wat, kipfilet. Hij ging er gewoon tussen lopen alsof hij zelf een zwerfkat was. Eten was dan ook z'n grootste hobby.
Als er hier mensen over de vloer waren, was hij er altijd bij. Helemaal leuk! Als er een monteur in huis was, moest ik m'n kat altijd daarbij weghalen, want dan liep hij in de weg. Reuze interessant vond ie het allemaal.

En nu... nu was hij alleen... hoorde ons niet meer, andere poes en mij, kon niet meer naar buiten kijken naar alles wat bewoog. Wat moet dat een eenzame ellende zijn voor een kat die altijd van contact genoot.
Nee, dit wilde hij duidelijk niet. En dat werd me vandaag meer en meer duidelijk. Ik heb goed naar hem gekeken, uiteraard vaak geaaid en geknuffeld, en telkens als ik dan weer bij hem wegliep om iets anders te gaan doen, had ik steeds het gevoel dat ik hem in de steek liet. Dat ik hem daar maar liet liggen.
Nee, dit kon echt niet langer.
Vanavond rond half 8 heb ik 'm in laten slapen.
Hij was ook zo weg, alsof het 'goed' was. Hij was compleet op.
Zijn taak zit er op.
Hij was de kat met gevoelige luchtwegen waardoor ik het roken in huis liet. Ik ben elektronisch gaan roken in huis, omdat ik hoopte dat dat zou helpen. Hij hoestte gewoon door, dus had iets van bronchitis of astma van zichzelf. De laatste paar jaar kreeg hij ook een pufje.
Door het 'dampen' of elektronisch roken, ben ik sinds 4 maanden van de sigaretten af.
Dat is onmiskenbaar zijn taak geweest in mijn leven. Mij van het roken af helpen.
Het is 'm gelukt! En nu mag hij rusten.

Ik ben dankbaar dat ik 16 en een half jaar met hem heb mogen doorbrengen.
Rust zacht lieverd. Ik zal je nooit vergeten.

Dilemma

Half december vorig jaar kreeg mijn oudste kat Timo een kleine tia. Hij wilde 's middags op de bank springen maar donderde zo weer terug op de grond. Ik keek 'm aan... wat is dat nou? Hij keek mij aan...
Hij liep een stukje en hij leek zo dronken als wat. Zijn achterkant wilde niet mee en hij viel steeds.
Direct dierenarts gebeld, kon diezelfde middag meteen terecht.
Zijn reflexen waren goed. Conclusie: waarschijnlijk een tia en bij de meeste katten zagen ze binnen 48 uur verbetering. Dus het beestje de tijd gegeven en hij knapte zienderogen diezelfde avond al weer op. Hij liep rechter, viel niet meer zo vaak om en de volgende dag sprong hij alweer op de bank.
Pfjieeeeuw. Dat hadden we maar gehad. Hij was toen ruim 16 jaar.
In de regel zou dit volgens de dierenarts bij katten vaak maar 1x voorkomen.

Gisteren, donderdagavond, rond 20.00 uur, kwam hij luidkeels mauwend vanuit de slaapkamer (hij ligt vaak op mijn bed) de woonkamer in, en hij bleef zitten en bleef achterom kijken, richting slaapkamer.
Ik dacht wa's dat dan? Het bleek dat hij helemaal nergens naar keek, maar z'n kop wilde maar linksom gedraaid blijven. Want toen hij ging lopen zag ik hoe laat het was. Hij liep weer zo dronken en bleef rondjes linksom lopen. Toen een klein stukje rechtdoor, om vervolgens overal zo'n beetje tegenaan te lopen.
Hij wist niet waar hij heen moest.
Ik riep hem en ging naar hem toe om te aaien, maar hij reageerde in eerste instantie niet. Pas toen ik 'm kon aaien en vasthouden had ik enig idee van herkenning.
Heb hem goed in de gaten gehouden en hij bleek ook niks te kunnen zien. Met mijn handen voor zijn ogen langs, daar reageerde hij niet op. Als ik floot, wat ik vroeger altijd deed als ik ze binnen wilde fluiten voor het eten, reageerde hij ook niet. Oeps. Dit is ernstig. Hij hoort niks, hij ziet niks...

Het spoednummer van de dierenartsen maar gebeld om te vragen hoe of wat.
Natuurlijk was het weer een dierenarts 15km verderop die dienst had, maar goed.
Ik kreeg een dame aan de lijn, vertelde wat er was, en ze zei dat het op oudere leeftijd vaak een tumor in de hersenen kan zijn, of een bloedpropje, of te hoge bloeddruk waardoor hij slecht kan zien omdat het oogvlies los zou laten... Hoe dan ook, geen goeie prognose, en als het erger zou worden kon ik later op de avond terugbellen en evt. langskomen.

Het werd niet erger, maar het werd ook niet beter. Dan de nacht maar in op goed geluk.
Aangezien hij altijd op mijn bed ligt 's nachts en niet meer zelfstandig op het bed kon springen, heb ik hem zelf opgetild en op het bed gelegd. Nog een opstapje naast het bed gezet zodat, als hij eraf wilde, hij niet zo'n grote sprong hoefde te maken.
Ik heb 'm continue geaaid, het licht aan gelaten, en half zittend heb ik om 03.00 de klok nog gezien.
Ben zo ongeveer om de 2 uur wakker geweest en ergens tussendoor wilde hij van het bed af. Ik zat helemaal strak en op scherp om te kijken hoe dat ging. Nou niet echt soepel, van het opstapje viel hij nog af.
Maar hij liep gelijk door naar de woonkamer en ging daar zitten. OK. Ogen weer dicht.

Zo zijn we de nacht door gekomen, en rond 10, 11 uur begon hij weer zoals gewoonlijk elke ochtend luid te mauwen, want dan moest ik het bed uit om voor het voer te zorgen natuurlijk.
Ik dacht nog, nou, dat is alvast een goed teken, dat hij dat nog doet. Maar hij liep nog net zo slecht als gisteravond, en reageerde niet op mijn stem of welk geluid dan ook.
Het tikken van de vork in zijn etensbakje bijv. als ik er blikvoer in doe, of het openen van de koelkast... hij reageerde niet. Maar wist wel dat hij eten zou gaan krijgen, want hij bleef zenuwachtig rondjes draaien in de keuken. Echt, ik zette zijn bakje voer neer, en hij bleef dom rondjes draaien. Ik moest hem vastpakken en met z'n bek naar het bakje sturen en toen wist hij: eten!
Hij eet ook goed verder, dat is het tweestrijdige, hij gaat ook netjes op de kattenbak. OK, er liggen dan wel een paar drolletjes naast, maar dat had hij al wel vaker. Het plasje ging in elk geval keurig in het grit.

Ik wist niet goed wat ik ervan denken moest en hield rekening met het ergste. Dit leek me toch geen leuk leven voor een kat op deze manier. Hij ging ook overal snuffelen, alsof hij het huis moest 'herontdekken', dan lag hij hier dan lag hij daar, maar meestal met z'n kop dus naar links.
Rond 12 uur vanmiddag (vrijdag) mijn eigen dierenarts gebeld, en dit verteld. Ik had de assistente aan de lijn en zij zei ook dat als je moest besluiten om te euthanaseren, je er de kat een groot plezier mee doet.
Zoiets dacht ik natuurlijk ook al. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt en om 5 uur kon ik terecht, en dan zouden we het er nog eens goed over hebben, dan zou de dierenarts ook met me meedenken, want ik vind dit heel moeilijk.

De hele middag heb ik hem geaaid, tegen hem gepraat, een soort van afscheid genomen...

Kwart voor vijf, de kattenmand gepakt en we zijn gegaan. In de auto was hij wel af en toe aan het mauwen, maar of dat op reactie van mijn stem was, weet ik niet. Denk het niet. Moet je je voorstellen hoe het is om niets te kunnen zien of horen en dan in een mand in de auto wordt gezet... God wat had ik medelijden met hem. De laatste rit ... zo was ik op voorbereid.

Bij de dierenarts aangekomen, heb ik de kat gelijk op de grond uit de mand gelaten zodat hij kon zien hoe hij liep. Dat was duidelijk rondjes draaien en zo af en toe tussendoor een klein stukje recht.
Op de behandeltafel testte hij het reactievermogen op diverse manieren maar 'hij kreeg niet veel meer mee' zo zei de dierenarts. Hard in z'n handen klappen ... reageerde hij ook niet op.
Toen stonden we nog te praten over hoe het is voor een kat om niet te kunnen zien of horen, en meer medische taal, het kan dit zijn, het kan dat zijn. Maar het lijkt het meest op een tia.
En daar gaan we weer, van een tia kunnen ze binnen 48 uur opknappen.
Ja, maar toch, de vorige keer zag ik al verbetering binnen zo'n zes uur. En nu was het inmiddels al 21 uur geleden, vandaar mijn twijfel en mijn zorg dat het deze keer niet goed zou komen.
Hij moest echt binnen die 48 uur opknappen, daarna kun je geen verbetering meer verwachten. Het belangrijkste was dat rondjes draaien, dat moet verbeteren.
OK. Stel, ik wacht dus tot zaterdagavond 20.00 uur... Dan kan dat rondjes draaien verbeterd zijn, maar dan heeft hij nog geen zicht en gehoor... Nee, maar daar kan een kat heel goed mee leven. Dat is anders dan bij mensen. Pfff, wat moet ik nou. Tja, het was mijn beslissing, zo zei hij. Als u hem nu niet mee naar huis wilt nemen, is ook prima hoor, ik sta wel achter uw besluit als u die nu zou nemen. Maar toen had ik inmiddels al besloten dat hij die kans van een dag extra natuurlijk wel kreeg. Ik bedoel, wie ben IK dan om te besluiten dat een kat maar dood moet?

Als u er klaar voor bent, dan... Ja, ik ben er wel klaar voor, hallo zeg, hier leef je naartoe omdat het beestje al 16 en een half is, dus je weet dat dat einde een keer komt, maar het gaat niet om mij, het gaat om de kat.
Maar de kat lijdt niet, zei de dierenarts. Dat kan ik zo zeggen, hij lijdt geen pijn of zo.
Pffffff. Moeilijk.
Als ik bereid ben een gehandicapte kat in huis te houden, dan kan de kat daar goed mee leven.
Ja met alle liefde, ik bedoel, als ik de kat daar blij mee maak... Maar ik betwijfel dan heel sterk of de kat nog een leuk 'kwalitatief' leven heeft. Daar moet ik ergens een grens trekken, en is aan mij om te bepalen.

Nou ja, voor nu krijgt ie dus eerst nog een kans. De kans is klein, maar hij is er.

Heb nog wel gevraagd wie of er dit weekend, of in elk geval zaterdagavond dienst had, en dat bleek gelukkig zijn collega in de praktijk, dus ik zou geen 15km hoeven rijden, maar maar 5 minuutjes in de auto.
Die collega is de fijnste arts in mijn beleving, dus daar was ik wel blij mee. Ik heb afgesproken dat ik hem zaterdagavond rond 20.00 uur bel om e.e.a. af te spreken. Ik laat sowieso iets horen.
Dat was prima, en mocht het zo zijn dat u niet belt, dan bel ik u maandag. Top. Afgesproken.

Maar goed, nog altijd een dilemma... wát doe ik als de kat hetzelfde blijft als ie nu is. Dan weet ik het nóg niet. Het punt is dat hij goed eet en op de bak gaat, en dat is dan weer het positieve van het verhaal.
Dat maakt het zo moeilijk. Ik denk dat ik heel goed moet bedenken wat de kwaliteit van leven dan nog is voor zo'n beestje. En de gedachte: wat komt hierna? Hoe tref ik hem misschien wel geheel verlamd aan als ik 's morgens wakker wordt omdat hij weer een tia heeft gehad?  Hoe beroerd moet het worden? Tot hoever moet je dit laten komen? Dit kan misschien nog een half jaar of een jaar goed gaan, maar dat weet je niet. Dit soort dingen ga ik morgenavond dus met mijn favoriete dierenarts bespreken.

Afscheid doet zeer, hoe dan ook, maar dit -een beslissing nemen- vind ik geloof ik nog erger dan afscheid.

Violen

Twee weken geleden nam ik mijn rieten mand met hengsel mee naar mijn moeder, zij had violen gekocht en mijn mandje daar ook mee gevuld. Die mand staat altijd buiten op een tafeltje, voor mijn kamerraam zodat ik er van binnenuit ook plezier van heb. Er staat meestal iets bloeiends in of een mooi heidestruikje.

Echter, gezien het kloteweer fraaie lenteweer van afgelopen weken, staat de mand met violen nog altijd binnen. In de keuken, het koudste plekje in huis. Daar vlakbij zit nl. een kattenluikje, dus frisse hoek. Een sta-in-de-weg, want telkens stoot ik er met mijn voet tegenaan. Maar ja, je moet wat. Je zou zeggen dat je na een week zo ongeveer wel weet dat je daar je kont wat krapper moet keren, maar niets is minder waar.
Ik wil gewoon dat ding daar weg hebben. Ik wil gewoon dat die mand naar buiten kan.

Zo lang er vorst is, kun je ze maar beter nog even binnen laten, zeggen ze...
Nu zal 1 of 2 graadjes vorst niet meer zoveel uitmaken, denk ik, maar je zal het net zien... Dan gaan ze bij mij naar de knoppen. Nee, ik wacht die paar dagen ook nog wel even.
Dinsdag mogen ze -eindelijk- naar buiten. Dan wordt er geen nachtvorst meer voorspeld. En als het dan toch weer gaat vriezen... jammer dan. Dat zie ik dan wel weer.

Och, en de volgers-gadget wil maar niet goed lukken. Op een of andere manier werkt dat niet.
En mijn achtergrond staat voor de kijkers niet meer in het midden, maar dwars door het blog heen.
Ik zie het wel netjes in het midden, en volgens de achtergrondindeling staat de uitlijning ook gewoon in het midden... *zucht* Ach... ooit...

In elk geval een prettig weekend!

Op het Dashboard

Staat bij Instellingen, Basis:
Privacy:
Je blog toevoegen aan onze overzichten? Ja. Stond al zo.
Mogen zoekmachines je blog vinden? Ja. Stond al zo.

Dan zou je verwachten dat je blog te vinden is, óf het moet een aantal dagen duren voordat ik vindbaar word.

Eerst maar eens even eten. Vandaag staat 'uitsmijter' op het menu.

Omzetting

Aangezien het +account problemen gaf, heb ik het account omgezet naar het gewone blog-account.
Het is me wel gelukt om een volger in mijn zgn. bloglijst te krijgen, maar hoe krijg ik dat weergegeven op mijn blog? edit: dit is inmiddels gelukt.
Maar nu zoiets dat men mij kan volgen...
Als ik bij Indeling, Gadgets toevoegen op Volgers klik, moet ik er weer een +account van maken...
Ben ik dus weer terug bij af.
Hoezo kastje-naar-de-muur-verhaal. *zucht*

Nah ja, ooit zal ik wel achter de mysterieuze werking van Google komen, maar vooralsnog begrijp ik er nog weinig van.

Maar goed, vandaag was weer een gewone dag. Ik had gisteren al wat wasgoed van ma en pa meegenomen om in mijn machine te doen, want die van hun is gisteren overleden.
Na 28 jaar trouwe dienst, vind ik dat zo gek nog niet.

Vanmiddag het schone goed, opgevouwen en wel, weer teruggebracht, en juist waren ze in de berging bezig met een nieuwe wasmachine. Dat hebben ze dus snel geregeld.
Ik heb 's zitten denken, mijn wasmachine is ook al weer bijna 18 jaar oud... Hopenlijk blijft die het nog een tijdje doen. Heb ff geen zin in extra onkosten. De tijd gaat erg snel.

Zomertijd

En zo zit ik zomaar 's avonds laat mijn eerste blogje te schrijven.
Vanmiddag alle klokken verzet en nu weer wennen.
Meestal heb ik er wel moeite mee, dat uur vooruit. Ben toch al geen ochtendmens, en nu is het dus extra hard m'n best doen om uit mijn bed te komen. Rare gewaarwording telkens als ik kijk hoe laat het is. Voor mijn gevoel is het nog steeds vroeger. Klaarwakker dus.

Tweede Paasdag inmiddels... én 1 april. Maandag... Ik zag trouwens de reclamefolder van de plaatselijke supermarkt met aanbiedingen voor 1 en 2 april. Blijkbaar is de winkel op Paasmaandag dus geopend. Vind ik ook zoiets.
Is er dan helemaal geen rustdag meer tegenwoordig? Mogen mensen niet gewoon vrij zijn tijdens de officiële feestdagen? Misschien ben ik daar te ouderwets in, maar ik blijf het vreemd vinden. Ik verrek het dan ook op zulke dagen boodschappen te doen. Gewoon zorgen dat je genoeg in huis hebt. Eén dagje extra boodschappen is toch zo erg nog niet. Maar ja, anderen zijn er blij mee.

Goed, zomertijd, midden in de winter... Nog even en de Elfstedentocht valt samen met de Nijmeegse Vierdaagse.

Fijne dag!