Ons wondertje

Vandaag weer naar de dierenarts geweest.
Mijn kat Billy vertoonde zo'n sloom gedrag afgelopen dagen, ging niet meer naar buiten, bleef zelfs op de stoel liggen terwijl het flink onweerde. Dat interesseerde hem niks meer. Heel opvallend want als het 20km verderop onweerde, tijgerde hij al onder het bed. Ik dacht, da's niet goed.

Dus gistermiddag gebeld met de vraag hoe serieus ik dit moet nemen en we besloten te kijken of de afspraak voor het maken van een foto van zijn onderkaak naar voren kon worden geschoven. Stond gepland op 21 juni. Als die botstructuur erg aangetast zou zijn, zouden we pas kunnen inschatten hoeveel pijn hij heeft.
Het hele weekend ben ik huilend opgestaan en was al bezig met afscheid nemen.

Maar het vreemde was dat de kat gisteravond weer leek op te knappen, hij ging weer naar buiten, niet alleen om op het hekje te zitten, maar om een paar uur de hort op te gaan.
Duhhh! Dat weet ik niet hoor, opleving?

Vandaag werd ik teruggebeld en ik kon gelukkig vanmiddag terecht. Zijn gebit is gereinigd en er zijn foto's gemaakt.
Hij heeft een zwak en slecht gebit. Als ze het maar even aanraakten begon het al te bloeden. Dus dat was nodig.
Maar wat blijkt uit de foto's? De botstructuur was niet verslechterd, maar zelfs verbeterd!
Ongelofelijk gewoon! Zelfs de dierenartsen staan versteld.

Vorig jaar augustus is geconstateerd uit 3 biopten dat er een hardnekkige vorm van botkanker in z'n kaak zit en dat is een zeer pijnlijke vorm van kanker.
In januari dit jaar ben ik nog voor controle teruggeweest en toen bleek zijn gebit er onverwacht goed uit te zien. De dierenarts uitte nog: "Ik wil natuurlijk niet gaan twijfelen aan de uitslagen van de professor, maar je zou bijna zeggen dat er niks zit".
Hij was dus al een klein wondertje. Maar toen 'deed' hij het zo goed, dat een foto nemen nog niet nodig was.
Tot afgelopen week dan. Toen dacht ik nog, nu zal het misschien zover zijn dat het echt heel slecht wordt.

De dierenarts die de kat vrijdag zag, had hem nog niet eerder gezien. Er zijn daar 3 artsen in de praktijk. En hij deed de uitspraak "Elke maand dat hij er nog is, mag je blij zijn. De kat heeft al een loopje genomen met de tijd". En vandaag zei hij nog "Als de foto's slechter aangeven, moet je toch echt aan een afscheid gaan denken".

Nah... vanmiddag op de bank schoot er nog even door me heen dat het wel eens net zo zou kunnen gaan als in januari. Ons wondertje. Maar ik duwde die gedachte weg om voorbereid te zijn op het ergste.

Continu was ik bezig met relativeren. Probeerde de 'gewone' dingen van de dag te doen. Ik had er moeite mee, want de rode draad was toch het afscheid.
Zó raar nu. Ik ben natuurlijk heel blij, maar moet wel even flink omschakelen. Dat heen en weer slingeren van emoties hakt er best in.

Al met al blijkt de kat dus tóch veel last te hebben gehad van z'n gebit. Wat de dierenarts niet dacht. Daarvoor heb ik een pasta meegekregen die ontsmet en een beschermlaagje over z'n gebit moet leggen, die ik 1x per week achterop z'n kiezen mag spuiten. De dierenarts heeft dat vanmiddag voorgedaan toen de kat nog amper uit narcose was. Ik zei, da's gemeen, zo makkelijk als het nu gaat, thuis gaat dat altijd héél anders...

Op dit moment, inmiddels al 6 uur lang, ligt meneer nog altijd onder het bed, uit angst dat ik 'm weer oppak om hem in dat afgrijselijke vervoersmandje te proppen.
Hij háát dat ding. Hij zit dan altijd te trillen en te hijgen met ogen als schoteltjes. Dus 't is niet zo gek dat hij het vertrouwen even kwijt is.

Morgen weer een nieuwe dag, dan kunnen we weer normaal opstaan.
Gelukkig!