Dilemma

Half december vorig jaar kreeg mijn oudste kat Timo een kleine tia. Hij wilde 's middags op de bank springen maar donderde zo weer terug op de grond. Ik keek 'm aan... wat is dat nou? Hij keek mij aan...
Hij liep een stukje en hij leek zo dronken als wat. Zijn achterkant wilde niet mee en hij viel steeds.
Direct dierenarts gebeld, kon diezelfde middag meteen terecht.
Zijn reflexen waren goed. Conclusie: waarschijnlijk een tia en bij de meeste katten zagen ze binnen 48 uur verbetering. Dus het beestje de tijd gegeven en hij knapte zienderogen diezelfde avond al weer op. Hij liep rechter, viel niet meer zo vaak om en de volgende dag sprong hij alweer op de bank.
Pfjieeeeuw. Dat hadden we maar gehad. Hij was toen ruim 16 jaar.
In de regel zou dit volgens de dierenarts bij katten vaak maar 1x voorkomen.

Gisteren, donderdagavond, rond 20.00 uur, kwam hij luidkeels mauwend vanuit de slaapkamer (hij ligt vaak op mijn bed) de woonkamer in, en hij bleef zitten en bleef achterom kijken, richting slaapkamer.
Ik dacht wa's dat dan? Het bleek dat hij helemaal nergens naar keek, maar z'n kop wilde maar linksom gedraaid blijven. Want toen hij ging lopen zag ik hoe laat het was. Hij liep weer zo dronken en bleef rondjes linksom lopen. Toen een klein stukje rechtdoor, om vervolgens overal zo'n beetje tegenaan te lopen.
Hij wist niet waar hij heen moest.
Ik riep hem en ging naar hem toe om te aaien, maar hij reageerde in eerste instantie niet. Pas toen ik 'm kon aaien en vasthouden had ik enig idee van herkenning.
Heb hem goed in de gaten gehouden en hij bleek ook niks te kunnen zien. Met mijn handen voor zijn ogen langs, daar reageerde hij niet op. Als ik floot, wat ik vroeger altijd deed als ik ze binnen wilde fluiten voor het eten, reageerde hij ook niet. Oeps. Dit is ernstig. Hij hoort niks, hij ziet niks...

Het spoednummer van de dierenartsen maar gebeld om te vragen hoe of wat.
Natuurlijk was het weer een dierenarts 15km verderop die dienst had, maar goed.
Ik kreeg een dame aan de lijn, vertelde wat er was, en ze zei dat het op oudere leeftijd vaak een tumor in de hersenen kan zijn, of een bloedpropje, of te hoge bloeddruk waardoor hij slecht kan zien omdat het oogvlies los zou laten... Hoe dan ook, geen goeie prognose, en als het erger zou worden kon ik later op de avond terugbellen en evt. langskomen.

Het werd niet erger, maar het werd ook niet beter. Dan de nacht maar in op goed geluk.
Aangezien hij altijd op mijn bed ligt 's nachts en niet meer zelfstandig op het bed kon springen, heb ik hem zelf opgetild en op het bed gelegd. Nog een opstapje naast het bed gezet zodat, als hij eraf wilde, hij niet zo'n grote sprong hoefde te maken.
Ik heb 'm continue geaaid, het licht aan gelaten, en half zittend heb ik om 03.00 de klok nog gezien.
Ben zo ongeveer om de 2 uur wakker geweest en ergens tussendoor wilde hij van het bed af. Ik zat helemaal strak en op scherp om te kijken hoe dat ging. Nou niet echt soepel, van het opstapje viel hij nog af.
Maar hij liep gelijk door naar de woonkamer en ging daar zitten. OK. Ogen weer dicht.

Zo zijn we de nacht door gekomen, en rond 10, 11 uur begon hij weer zoals gewoonlijk elke ochtend luid te mauwen, want dan moest ik het bed uit om voor het voer te zorgen natuurlijk.
Ik dacht nog, nou, dat is alvast een goed teken, dat hij dat nog doet. Maar hij liep nog net zo slecht als gisteravond, en reageerde niet op mijn stem of welk geluid dan ook.
Het tikken van de vork in zijn etensbakje bijv. als ik er blikvoer in doe, of het openen van de koelkast... hij reageerde niet. Maar wist wel dat hij eten zou gaan krijgen, want hij bleef zenuwachtig rondjes draaien in de keuken. Echt, ik zette zijn bakje voer neer, en hij bleef dom rondjes draaien. Ik moest hem vastpakken en met z'n bek naar het bakje sturen en toen wist hij: eten!
Hij eet ook goed verder, dat is het tweestrijdige, hij gaat ook netjes op de kattenbak. OK, er liggen dan wel een paar drolletjes naast, maar dat had hij al wel vaker. Het plasje ging in elk geval keurig in het grit.

Ik wist niet goed wat ik ervan denken moest en hield rekening met het ergste. Dit leek me toch geen leuk leven voor een kat op deze manier. Hij ging ook overal snuffelen, alsof hij het huis moest 'herontdekken', dan lag hij hier dan lag hij daar, maar meestal met z'n kop dus naar links.
Rond 12 uur vanmiddag (vrijdag) mijn eigen dierenarts gebeld, en dit verteld. Ik had de assistente aan de lijn en zij zei ook dat als je moest besluiten om te euthanaseren, je er de kat een groot plezier mee doet.
Zoiets dacht ik natuurlijk ook al. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt en om 5 uur kon ik terecht, en dan zouden we het er nog eens goed over hebben, dan zou de dierenarts ook met me meedenken, want ik vind dit heel moeilijk.

De hele middag heb ik hem geaaid, tegen hem gepraat, een soort van afscheid genomen...

Kwart voor vijf, de kattenmand gepakt en we zijn gegaan. In de auto was hij wel af en toe aan het mauwen, maar of dat op reactie van mijn stem was, weet ik niet. Denk het niet. Moet je je voorstellen hoe het is om niets te kunnen zien of horen en dan in een mand in de auto wordt gezet... God wat had ik medelijden met hem. De laatste rit ... zo was ik op voorbereid.

Bij de dierenarts aangekomen, heb ik de kat gelijk op de grond uit de mand gelaten zodat hij kon zien hoe hij liep. Dat was duidelijk rondjes draaien en zo af en toe tussendoor een klein stukje recht.
Op de behandeltafel testte hij het reactievermogen op diverse manieren maar 'hij kreeg niet veel meer mee' zo zei de dierenarts. Hard in z'n handen klappen ... reageerde hij ook niet op.
Toen stonden we nog te praten over hoe het is voor een kat om niet te kunnen zien of horen, en meer medische taal, het kan dit zijn, het kan dat zijn. Maar het lijkt het meest op een tia.
En daar gaan we weer, van een tia kunnen ze binnen 48 uur opknappen.
Ja, maar toch, de vorige keer zag ik al verbetering binnen zo'n zes uur. En nu was het inmiddels al 21 uur geleden, vandaar mijn twijfel en mijn zorg dat het deze keer niet goed zou komen.
Hij moest echt binnen die 48 uur opknappen, daarna kun je geen verbetering meer verwachten. Het belangrijkste was dat rondjes draaien, dat moet verbeteren.
OK. Stel, ik wacht dus tot zaterdagavond 20.00 uur... Dan kan dat rondjes draaien verbeterd zijn, maar dan heeft hij nog geen zicht en gehoor... Nee, maar daar kan een kat heel goed mee leven. Dat is anders dan bij mensen. Pfff, wat moet ik nou. Tja, het was mijn beslissing, zo zei hij. Als u hem nu niet mee naar huis wilt nemen, is ook prima hoor, ik sta wel achter uw besluit als u die nu zou nemen. Maar toen had ik inmiddels al besloten dat hij die kans van een dag extra natuurlijk wel kreeg. Ik bedoel, wie ben IK dan om te besluiten dat een kat maar dood moet?

Als u er klaar voor bent, dan... Ja, ik ben er wel klaar voor, hallo zeg, hier leef je naartoe omdat het beestje al 16 en een half is, dus je weet dat dat einde een keer komt, maar het gaat niet om mij, het gaat om de kat.
Maar de kat lijdt niet, zei de dierenarts. Dat kan ik zo zeggen, hij lijdt geen pijn of zo.
Pffffff. Moeilijk.
Als ik bereid ben een gehandicapte kat in huis te houden, dan kan de kat daar goed mee leven.
Ja met alle liefde, ik bedoel, als ik de kat daar blij mee maak... Maar ik betwijfel dan heel sterk of de kat nog een leuk 'kwalitatief' leven heeft. Daar moet ik ergens een grens trekken, en is aan mij om te bepalen.

Nou ja, voor nu krijgt ie dus eerst nog een kans. De kans is klein, maar hij is er.

Heb nog wel gevraagd wie of er dit weekend, of in elk geval zaterdagavond dienst had, en dat bleek gelukkig zijn collega in de praktijk, dus ik zou geen 15km hoeven rijden, maar maar 5 minuutjes in de auto.
Die collega is de fijnste arts in mijn beleving, dus daar was ik wel blij mee. Ik heb afgesproken dat ik hem zaterdagavond rond 20.00 uur bel om e.e.a. af te spreken. Ik laat sowieso iets horen.
Dat was prima, en mocht het zo zijn dat u niet belt, dan bel ik u maandag. Top. Afgesproken.

Maar goed, nog altijd een dilemma... wát doe ik als de kat hetzelfde blijft als ie nu is. Dan weet ik het nóg niet. Het punt is dat hij goed eet en op de bak gaat, en dat is dan weer het positieve van het verhaal.
Dat maakt het zo moeilijk. Ik denk dat ik heel goed moet bedenken wat de kwaliteit van leven dan nog is voor zo'n beestje. En de gedachte: wat komt hierna? Hoe tref ik hem misschien wel geheel verlamd aan als ik 's morgens wakker wordt omdat hij weer een tia heeft gehad?  Hoe beroerd moet het worden? Tot hoever moet je dit laten komen? Dit kan misschien nog een half jaar of een jaar goed gaan, maar dat weet je niet. Dit soort dingen ga ik morgenavond dus met mijn favoriete dierenarts bespreken.

Afscheid doet zeer, hoe dan ook, maar dit -een beslissing nemen- vind ik geloof ik nog erger dan afscheid.