Het lukte me maar niet om een tekst in het vak te schrijven, want ik zag geen cursor. Dan maar even proberen een afbeelding te plaatsen. En dan lukt het ineens wel. Maar ook niet zonder slag of stoot, want met de muis kan ik niet klikken in een stukje tekst van regel 1 bijvoorbeeld. Dat kan alleen met het toetsenbord. Ik vind het maar raar allemaal.
Inmiddels is het me wel gelukt om volgers zichtbaar op mijn blog te krijgen, maar vraag me niet meer hoe.
~~~~
Ik vertelde al over het overlijden van mijn trouwe kater, die we heel erg missen natuurlijk. 'We', want de poes die als enige achterblijft is het er nog steeds niet mee eens dat haar kameraadje niet terugkomt. Ondanks dat zij best een einzelgangertje leek te zijn -bemoeide zich niet al te veel met de andere katten- mist ze hem meer dan ik had gedacht. Blijkbaar was het 'aanwezig zijn' van haar maatje al genoeg.
En aanwezig wás ie!
Ik moet zeggen dat het heel stil is geworden in huis. Hij was altijd aan 't mauwen en bedelen. Ieder uur hoorde ik hem wel. Hij maakte me 's morgens wakker, stak al walsend het dekbed -en mij- wel tien keer over, om er toch maar zeker van te zijn dat ie zijn bakje voer wel kreeg.
Als ik aan de koffie zat, mauwen. Opstaan, want ik wil eten. Dat ging zo'n beetje de hele dag door. Ach, de lieverd, dat was nog het enige wat hij te doen had op z'n leeftijd. En dan kon hij altijd vreselijk druk zijn met het bedekken van z'n keutels die inmiddels al naast de bak lagen. De helft van het grit eruit natuurlijk. Mikken was z'n sterkste kant ook niet meer. Daar was ik wel vier keer per dag druk mee, om de boel weer op orde te krijgen. Daarnaast was ik elke dag bezig met pilletjes tot poeder malen en door z'n eten roeren. Af en toe -als meneer meewerkte- kreeg ie dan z'n pufje...
Ach, de schat, wat was hij duidelijk aanwezig.
Dat missen we. Nog steeds ja. En 't is alweer ruim 3 maanden geleden. Ikzelf kan het plaatsen, want hij werd echt oud. Met de dag zag ik 'm ouder worden. En ik weet waar hij is, in de hemel. Maar dat kan ik mijn lieve zwarte poes maar niet duidelijk krijgen. Dat vind ik het beroerdste nog.
Ook daar komt ze ooit wel overheen. Hoop ik. Het is er voor haar niet leuker op geworden. Altijd katten om zich heen gewend en nu alleen. Dat is natuurlijk ook heel vreemd voor haar. Soms is ze boos. Dan mag ik haar niet aaien of troosten. En dan zeg ik: dat mag hoor, jij mag boos zijn, dat kan ik me goed voorstellen. Maar terughalen kan ik haar maatje niet. Was 't maar waar.
Vandaar toch even een kaarsje.
Het is je gelukt. Die volgers heb je via een gadget zichtbaar gemaakt. ;)
BeantwoordenVerwijderenIk ken dat gevoel er zijn nu nog momenten dat ik Blacky, Garfield & Woody Diesel mis. Het zijn toch een soort kinderen die jarenlang bij je hebben gewoond.
Paddy Bleu & Diesel Polo mogen ook graag bij ons op bed springen, maar dat is meer dat ze bij ons 's avonds komen voor een welterusten knuffel en dan gaat Diesel Polo aan mijn voeteneind liggen en Paddy Bleu gaat naast het bed op de grond liggen en 's morgens worden we gewekt voor een goede morgen knuffel. Als we beneden zijn, dan beginnen ze mauwen van dat ze eten willen.
OK. Dan laat ik het lekker zo staan, en kom nergens meer aan. :)
BeantwoordenVerwijderenHoe je het ook wendt of keert, het lééft toch, dieren in huis.
Ik vind het prachtig om te zien hoe elk dier z'n eigen unieke eigenaardigheid heeft.